என்னுள் அவள்...

ஆதிரா...
எனக்காக பேசி... எனக்காக சிரித்து... எனக்காக மகிழ்ந்து ... எனக்காக பசித்து ... எனக்காக புசித்து...எனக்காக வாழ்வதாக சொல்லி என்னை தவிக்க விட்டு சென்றவள்...

அன்று ஒரு நாள் நாம் இணைவது காலத்தின் கட்டாயம் என்றாய் ... பின் ஒரு நாள் நாம் பிரிவது விதியின் விளையாட்டு என்றாய் ..

இந்த விதியின் சதி எனக்கு முன்பே தெரிந்திருந்தால்... நிறுத்தி இருப்பேன்.. கால துடிப்பை அல்ல உன் கால் கொலுசொலி கேட்டு துடிக்கும் என் இதய துடிப்பை..

நம் திருமணம் பற்றி வீட்டில் சொல் என்றேன்...
மறுத்தாய்...
ஏன் ? என்றேன்..
வீட்டில் வேறு இடம் பார்கிறார்கள் என்றாய்...
இன்னும் ஒரு வருடம் பொறுமையாக இரு நான் அதற்குள் நான் ஓரளவு சம்பாதித்து விடுவேன் என்றேன்...
மாப்பிள்ளை என்னை விட அதிகம் சம்பாரிகிறவர் என்றாய்..
அப்போ நான்? என்றேன்...
நீ தகுதியானவனா ? என்று உன்னை நீயே கேட்டுகொள் என்றாய்...
அது என்னை விரும்பும் போது தெரியவில்லையா? என்றேன்...
அது தான் நான் செய்த தப்பு என்றாய்...

இன்றும் என் இதயம் இயங்குகிறது... ஒரு இயந்திரத்தை போல.. ஆனால் துடிப்பது இல்லை... ஆம் அது தன் துடிப்பை நிறுத்திவிட்டது... அன்று நீ சொன்ன ஒரு வார்த்தையால்...

ஓடிவிட்டன வருடங்கள்..என்னவள் இன்னொருவனுடயவள் ஆக மாறி..
எவ்வளவோ முயன்று அவளின் நினைவுகளை என்னுள் இருந்து முற்றிலுமாக அழித்துவிட்டேன் என நினைத்தேன் ...

ஆனாலும் நேற்று பேருந்தில்.. ஒரு குழந்தை என்னை பார்த்து சிரிக்க.. அதை அழைத்து மடியில் அமர்த்தி... உன் பெயர் என்ன என்றேன்...
மழலை மொழி மாறாமல் சொன்னது... ஆதிரா..

பெயரை கேட்டதும் அதன் பெற்றோரிடம் குடுக்க நினைத்தும் செய்யவில்லை...
ஆம்... அவளை என் நெஞ்சோடு அனைத்து கொண்டேன்...

நீ என்னிடம் பேசியதும் பழகியதும் பின்பு விலகியதும் நீ சொன்னது போல விதியின் விளையாட்டாக இருக்கலாம்... ஆனால் எனது காதல் நிஜமானது.. உணர்வானது... உன்னதமானது...