மாறட்டும் முடிவுகள்

இலங்கை தமிழர் பிரச்சனை...
எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்து கேள்விபடுகிற விஷயம்...
காலை எழுந்தவுடன் சரோஜ் நாராயண சாமி சொல்லும் முதல் விஷயம் நேற்று இலங்கைல் நடந்த போரில் எல்டிடிஈனர் 20 பேர் கொல்லபட்டனர்... இது குறித்து அந்நாட்டு அதிபர் எமது செய்தியாளர்களிடம் கூறும்போது ... என்பது தான்...
28 வருஷமா இதை தான் கேக்குறேன்... பார்கிறேன்.
சில சமயம் பிரபாகரன் ஒரு தீவிரவாதி என்ற நஞ்சையும் மனதில் விதைத்தன நமது செய்தி தொடர்பு துறைகளும் , நமது தேசமும்...

இலங்கை அரசிற்கு உதவும் இந்திய நாட்டின் பிரதமரை கொன்றால் தான் நமது மக்களின் துயரம் நீங்கும் என்று எந்த கோணத்தில் முடிவு செய்தார்களோ...அதுவும் பொய்த்து போனது...
ஈழத்தில் கொலைகளும் கற்பழிப்புகளும்.. இன்று வரை தொடர்கிறது ...

பழிக்கு பழி என்ற நோக்கம் எந்த காலத்திலும் ஒரு நல்ல முடிவை ஏற்படுத்தாது என்பதற்கு இலங்கயில் தமிழ்ர்களின் இன்றைய நிலையே ஒரு சாட்சி ...

நமது தலைவனை இழந்து விட்டோமா ? இல்லையா ? இனி யார் நம்மை வழி நடத்தி நமக்காக குரல் கொடுப்பார்கள்? என்ற ஆயிரம் கேள்விகளுடன் கொஞ்சம் இருந்த நிம்மதியும் தொலைத்து நிற்கும் மக்களுக்கு புலிகள் தலைவர் உயருடன் இருக்கிறார் என்று கூறும் புலிகள் அவரே நான் நலமுடன் இருக்கிறேன் என்று பேசி ஒலிஒளி பதிவு செய்து வெளியட தாமதிப்பது ஏன் என்று புரியவில்லை....

அப்படி காசட் வெளி வந்தால் அவர் இருக்கும் இடம் தெரிந்து கைது செய்யபடுவார்.. அதனால் அவர் திரும்பவும் வந்து போராட முடியாது என்பது சிலரின் கருத்து ...
அதுவரை தம் மக்கள் தன் கண்முன் அழிவதை எங்கோ இருந்து தொலைக்காட்சி மூலம் ஒரு தலைவர் பார்த்து கொண்டு இருப்பாரா?
அப்படி பார்ப்பவர் ஒரு இனத்தின் தலைவராக இருக்க தகுதி அற்றவராக தான் இருக்க முடியும் .

நம்ம மீசைகார வீரப்பன் எத்தனை காசெட் அனுப்பினார் ? அவரே அனுப்பும் போது இவர்களுக்கு அது ஒரு பெரிய விஷயம் இல்லை...
மக்கள் சற்று நிம்மதியாகவாது இருப்பார்கள் ..

அதை விடுங்க...

தமிழ் ஈழம் , தமிழ் மக்கள் என்று பேசும் நாம் இங்கு தஞ்சம் அடைந்த அகதிகளுக்கு என்ன மரியாதை குடுக்கிறோம் என்பது நம்முடைய மனசாட்சிக்கு தெரியும் ..
ஏன் அரசாங்கத்திடம் நாம் பெரும் அனைத்து நன்மைகளையும் அவர்களுக்கும் பெற்று தர முன் வருவது இல்லை? எத்தனை பேர் அவர்களுக்காக தனிப்பட்ட முறையில் உதவி இருக்கிறோம்...?
எல்லோரும் தரும் போது நானும் 50 ருபாய் தருகிறேன் என்பதா அவர்கள் எதிர்பார்ப்பது? உண்மையான ஆதரவு அல்லவா?



இலங்கைக்கு செல்ல வேண்டாம்...
தமிழ்நாட்டில் இருக்கும் ராமேஸ்வரம் ,தனுஷ்கோடிக்கு சென்று எத்தனை பேர் அவர்கள் நிலைமையை நேரில் கண்டு அவர்களுக்கு உதவி இருக்கிறோம்?

உதவ கூட வேண்டாம் அவர்களின் சுயமரியாதைக்கு பங்கம் இல்லாமல் நடந்து இருக்கிறோமா ?
பெண்கள் அங்கு இருந்து இங்கு வந்து அனுபவிக்கும் கொடுமைகள் ஏராளம் ... உண்மையாக சொன்னால்.. உடுத்தும் உடைகளை பெறுவதற்கு கூட அவர்கள் கற்பை விலை கொடுக்க வேண்டி இருக்கிறது... இது மறுக்க முடியாத உண்மை...


இந்த நிலைமையில் தமிழ் ஈழம் , தமிழ் மக்கள் என்று பேச நமக்கு என்ன தகுதி இருக்கிறது ? பேசுவதற்கு வாயும் கேட்பதற்கு நாலு இந்திய இளிச்சவாயர்கள் இருப்பதால் எதை வேண்டுமானாலும் பேசலாமா?

நமது சொந்த நாட்டில் அவர்களுக்கு நிம்மதியை தர வக்கிலாத நாம் அங்கு சென்று அவர்களுக்காக குரல் கொடுத்து மயிரு புடுங்க போகிறோமா ?

மனதிலும் , உடல்களிலும் ரணங்களை சுமந்து நிற்கும் அவர்களுக்கு அறுதல் தரவேண்டம் ...
அடிமையாக நடத்தாமல் இருங்கள் ..

நமது சகோதர சகோதிரிகள் நமக்காக இருக்கிறார்கள் என்று நம்பி வந்த அவர்களுக்கு இந்த அவலங்கள் தான் நாம் தரும் பரிசா ? நாடு விட்டு நாடு வந்தாலும் தொடரும் கற்பழிப்புகளும், ரணங்களும் , மன உளைச்சல்களும் தான் அவர்களின் முடிவா ?

மாறட்டும் முடிவுகள்...